Park & Agricultural Heritage Museum,
Community of Eptagonia Cyprus
Πάρκο Αναψυχής και Μουσειακός Χώρος Αγροτικής Κληρονομιάς στην Κοινότητα Επταγώνιας
Competition Entry 2012 / Αρχιτεκτονικός Διαγωνισμός 2012
Team: Vamvakidis Simos, Tzortzis Antonis, Zapantiotis Fotis
Honorable Mention / Εύφημος Μνεία
The individual volumes of the museum follow the gentle slope of the existing terrain, creating an “organic” connection to the landscape while creating individual passes and plateaus that are interconnected, in a composition close to the human scale and built context of the village.
The lot #686 that hosts the existing cultural center of Eptagonia is today characterized by a sharp elevation of about five meters with the new lot, #677. The stone wall that surrounds it, retains only a portion of the slope at the base of the hill, and stresses the strict demarcation between the two properties.
As a symbolic gesture, the perimeter wall was broken down into smaller fragments or “debris” which slide within the surrounding space. The fragments now become stone walls and yards - a reference to traditional stone walls - while holding the soil and organizing the whole park area. This creates individual passes and plateaus that are interconnected, in a composition close to the human scale and built context of the village.
The museum, tavern and priest dwelling are expressed as flat surfaces that come to house the “debris” within space. This treatment allows the breakdown of the volume of the museum into smaller sections, assuring that the new buildings blend in with the existing bulit context.
As a symbolic gesture, the perimeter wall was broken down into smaller fragments or “debris” which slide within the surrounding space. The fragments now become stone walls and yards - a reference to traditional stone walls - while holding the soil and organizing the whole park area. This creates individual passes and plateaus that are interconnected, in a composition close to the human scale and built context of the village.
The museum, tavern and priest dwelling are expressed as flat surfaces that come to house the “debris” within space. This treatment allows the breakdown of the volume of the museum into smaller sections, assuring that the new buildings blend in with the existing bulit context.
Finally, the programmatic areas of the museum appear as independent fragments that make up a larger whole. Their volumes are unfolded into surfaces that embrace and hold the program. This gesture also created interior spaces that are protected from the intense summer sun , while having gradual, smooth transitions and circulation among them.
Πρόκειται για μια προσπάθεια σύνθεσης ενός έργου κοντά στην ανθρώπινη κλίμακα, και ενσωμάτωσής του στο υφιστάμενο δομημένο περιβάλλον της Επταγώνιας, τόσο σε επίπεδο αρχιτεκτονικού λεξιλογίου, όσο και σε επίπεδο της υλικότητας κατασκευής.Σήμερα, το οικόπεδο # 686 που φιλοξενεί το υπάρχον πολιτιστικό κέντρο της Επταγώνιας, χαρακτηρίζεται από μια απότομη αύξηση ύψουςπερίπου πέντε μέτρων σε σχέση με το νέο οικόπεδο #677, που κληθήκαμε να ενσωματώσουμε. Ο πέτρινος τοίχος που το περιβάλλει, στηρίζει ένα μόνο τμήμα της πλαγιάς στη βάση του λόφου, καιυπογραμμίζει την αυστηρή οριοθέτηση μεταξύ των δύο ιδιοκτησιών. Σε συμβολική κίνηση, η περιμετρική αυτή λιθοδομή διασπάται σε μικρότερα κομμάτια ή "θραυσματα'", τα οποία ολισθαίνουν μέσα στον περιβάλλοντα χώρο.
Τα θραύσματα ορίζουν νέα γραμμικά δομικά στοιχεία μέσα στο νέο πάρκο και οριοθετούν πορείες και πλατώματα (ή εσωτερικές αυλές στο μουσείο)- μια αναφορά στην ανώνυμη λαική κυπριακήαρχιτεκτονική. Ταυτόχρονα λειτουργούν ως ξερολιθιές που συγκρατούν το φυσικό έδαφος και οργανώνουν το πάρκο ώς ένα ενιαίο σύνολο.Οι επιμέρους λειτουργικές ενότητες του μουσείου ορίζονται στον χώρο ώς καθαροί όγκοι και ακολουθούν την ήπια κλίση του υπάρχοντος εδάφους, δημιουργώντας μια "οργανική" σύνδεση με το υφιστάμενο φυσικό τοπίο.
Το μουσείο, η ταβέρνα και η κατοικία του ιερέα εκφράζονται ως επίπεδες επιφάνειες που έρχονται για να στεγάσουν τα "θραύσματα" μέσα στο χώρο. Αυτή η χειρονομία επιτρέπει την κατανομή του όγκουτου μουσείου σε μικρότερα τμήματα, εξασφαλίζοντας ενσωμάτωση των νέων κτηρίων με το υφιστάμενο δομημένο περιβάλλον. Οι όγκοι αυτοί αποδομούνται σε επιφάνειες- λωρίδες που "αγκαλιάζουν" και δημιουργούν βαθμιδωτές συνδέσεις μεταξύ των διαφορετικών προγραμματικών ενοτήτων . Αυτή η χειρονομία επιτρέπει την δημιουργία μιας βαθμιδωτής μετάβασης μεταξύ των εσωτερικών χώρων, ενώ λειτουργούν ως σκίαστρα που προστατεύουν τους χώρους απο τον έντονο καλοκαιρινό ήλιο.
