O projekcie
„Rebusem, czyli graficzną zagadką zaczyna się rocznik nr 8/2019 – publikacja młodych artystów warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych z Pracowni Litografii. Wiersz Romana Pisarskiego pod tytułem Zagadka został podzielony na wersy, a każdy z nich został opatrzony współczesnym komentarzem. Całość jest szeregiem porównań i konfrontacji dzisiejszych realiów z latami dzieciństwa autorów – dekadą lat dziewięćdziesiątych. Młodzi artyści widzą je trochę tak, jakby patrzyli na nie przez „różowe okulary", gdyż jest to opowieść o dziecięcych wspomnieniach, przekoloryzowanych smakiem najdłuższej gumy do żucia – Hubby Bubby. W pracach tych znajdziemy m.in. nawiązanie do stylistyki popularnego kolorowego pisma dla nastolatków „Bravo". Czasy prostoty grafiki tamagotchi, popularności game boy'ów czy neonowych ortalionowych dresów – to zwrot w stronę niewinnej, sielskiej swobody i dziecinnej naiwności. W konfrontacji z czasami współczesnymi, czyli już dorosłej, trudnej dla nich rzeczywistości, pełnej podwójnych tożsamości, życia w sieci, wylansowanych marek, potrzeby akceptacji wśród społeczeństwa – dotykają problemów dorosłego życia. Mamy tutaj mezalians – dla autorów czasy, które przywołują w swoich ilustracjach wydają się lepsze niż czasy dzisiejsze. Ukazują rzeczywistość niezwykłych lat 90 w zupełnie pozytywnym i optymistycznym świetle. Tu i teraz jest dla nich trudniejsze, gorsze, a nawet smutniejsze – czy mówimy tutaj faktycznie o realiach danej dekady, czy bardziej o trudach dorastania i obowiązkach dorosłego życia, z którymi borykają się młodzi ludzie w każdym pokoleniu? Czy to nie właśnie dorosłość jest dla naszych autorów trudnością do odgadnięcia, rozszyfrowania? W niektórych obrazach jest ona samotnością, odpowiedzialnością, lub też zaprojektowanym wizerunkiem będącym w głębokiej opozycji do czasów, w których dorastali. Czy autorzy odpowiedzieli na pytania Romana Pisarskiego? Dlaczego dla artystów pejoratywne opozycje danych słów autora zawsze odnoszą się do czasów obecnych? Dlaczego wszystko co dobre zostawili w swoim dzieciństwie? I wreszcie ostat- nie pytanie, co jest w tej publikacji odpowiedzią, a co samą zagadką?"
Nastazja Ciupa
Redakcja: Błażej Ostoja, Lniski Magdalena, Boffito Nastazja Ciupa
Tekst: Magdalena Boffito, Nastazja Ciupa
Tekst: Magdalena Boffito, Nastazja Ciupa
Projekt graficzny: Meg Krajewska, Filip Jędrzejewski
Okładka: Meg Krajewska
About
Issue #8/2019 begins with puzzle, a graphic puzzle. This publication was created by youth artists from the Warsaw Academy of Fine Arts from the Lithography Studio. Roman Pisarski's poem titled Zagadka was divided into lines which were given a comment by each author, separately. The whole is a series of comparisons and confrontations of today's reality with the authors' childhood – the decade of the nineties. Young artists see those days a bit as if they were looking at them through "pink glasses", because it is a story about their memories, over-colored by the taste of the longest chewing gum – Hubba Bubba. Especially on the cover, there is a reference to the style of the popular color teen magazine called "Bravo". The times, when they could experience simplicity of tamagotchi graphics, the popularity of game boy or neon nylon treasures - this is a turn towards innocent, idyllic freedom and childish naivety. In confrontation with modern times, meaning, the reality that is already difficult for them, full of double identities, online life, huge fancy brands, and the need for acceptance among society – facing the problems of adult life. Here we have a misalliance - for the authors, the times they refer to seem better than today. They show the reality of the extraordinary 90's in a completely positive and optimistic light. Here and now it is more difficult, worse, and even sadder for them but are we really talking about the reality of a given decade, or maybe the challange of growing up, the responsibilities of adult life that young people in every generation have to grapple with? Is it not adulthood that is difficult for our authors to guess and decipher? On some prints it is loneliness, responsibility, or a designed image that is in deep opposition to the times in which they grew up. Did the authors answer Roman Pisarski's questions? Why, for artists, the pejorative oppositions of the author's words always refer to the present day? Why did they identified everything that is good with their childhood? And finally, the last question, what is the answer in this publication, and what is the puzzle itself?
Nastazja Ciupa, translated by Meg Krajewska
Editors: Błażej Ostoja, Lniski Magdalena, Boffito Nastazja Ciupa
Text: Magdalena Boffito, Nastazja Ciupa
Text: Magdalena Boffito, Nastazja Ciupa
Graphic design: Meg Krajewska, Filip Jędrzejewski
Cover design: Meg Krajewska
